Chaos en een geheugen als een zeef

Mijn organisatietalent liet me voor mijn burn-out vaker in de steek. Daar waar ik redelijk scherp was, verloor ik het overzicht. Soms zat ik naar mijn computerscherm te staren en me af te vragen waar ik ook alweer mee bezig was. Ik verloor controle en als perfectionist, doelgerichte werker gaf me dat een angstig gevoel.

Maar goed….de burn-out kwam en daarmee kreeg dat warrig gevoel een andere lading. Het bleek gewoon één van de signalen te zijn.

Toen ik na mijn dieptepunt me weer goed genoeg voelde om met de auto op pad te gaan, merkte ik op dat ik niet meer zo snel was. Waar ik normaal, met een rap tempo, recht naar bestemming reed, twijfelde ik op essentiële momenten. Zou ik wel inhalen? Had ik daar niet af moeten slaan? Geef ik nog gas bij oranje of kan ik beter stoppen? Moet ik nu de N2 of de A2 nemen?
Om er gek van te worden. De psychologe zei dat het wel even kon duren voordat ik weer de oude was en geduld moest hebben.

Maar het bleef een chaos in mijn hoofd. Ik voelde me voor de rest prima, ik kon echter niet meer verschillende dingen naast elkaar doen. Als ik schakelde van het één naar het andere, vergat ik soms helemaal waar ik eerder mee bezig was. Het was beter het één af te maken voordat ik aan het andere begon, echter zo zat ik niet in elkaar.

Spullen verdwenen, althans …ik borg ze netjes op, om compleet te vergeten wáár. Mijn partner herinnerde me vaker aan dingen, die ik daarna meteen vergat. Woorden kwamen soms anders uit mijn mond dan de bedoeling was, maar wat is de bedoeling dan? Het voelde voor mij alsof ik 10 tandjes lager functioneerde. En dan moest ik nog moeite doen om het goed te doen.

Toen ik tijdens mijn therapeutische opbouw ook op het werk werd geconfronteerd met mijn chaotische gedachten heb ik bij mijn psycholoog aan de bel getrokken.

Ik had het gevoel dat mijn hersenen kapot waren, alsof ik leed aan dementie. 

Ik kreeg een verwijzing naar een psychiater die mij op bepaalde gebieden zou testen. Nu denk ik…wat bijzonder… maar toen was ik vooral blij dat ik serieus genomen werd. Ik kreeg gesprekken en ook werd aan de familie gevraagd informatie te geven. Er bleek niets ernstigs aan de hand, behalve dat ik een score had op ADD.

De diagnose ADD kwam totaal onverwacht (zeker als je denkt dat je dementie hebt), maar dingen vielen wel op zijn plaats. Ik had jarenlang een ander gedrag aangemeten, vooral op het werk. Ik was van de lijstjes, planning en strak uitgedachte processen. Zo had ik manieren gevonden waardoor ik ontzettend goed georganiseerd was.
Het werkte perfect, tot door de burn-out geen lijstjes meer bestonden. Mijn hoofd was één chaos en dat wat ik deed paste daar precies bij. Van de vergeetachtigheid die bij ADD past, had ik in het verleden geen last….maar nu dus wel. Ik kreeg de mededeling dat ik wederom geduld moest hebben. Mijn burn-out was pas een jaar geleden en de kans was groot dat dingen zich nog zouden herstellen.  

Het ging in de loop van de tijd wel beter, maar toch begon ik steeds meer te twijfelen over mijn intelligentie. Ik had meer tijd nodig om dingen te verwerken en raakte daar soms van in paniek. Dat was in de tijd dat ik ook vastliep met de twee banen bij twee verschillende werkeenheden.
Inmiddels had ik een aantal maanden een fijne coach. Die had in de gaten dat dat niet goedwerkende geheugen van mij, mij in de weg zat om positief naar de toekomst te kunnen kijken.
Bijna een jaar na de hersencheck bij de psychiater kreeg ik een intelligentietest.

Ik was bang, bang om te horen dat de burn-out een aanslag had gehad op mijn brein. Dat ik logischerwijze gewoon niet meer in staat zou zijn op niveau te functioneren. Ik was zo bang en had zoveel spanningen dat ik ter plekke flauw had kunnen vallen. Een dag lang heb ik allerlei testjes gedaan. Sommige dingen herkende ik uit de Nationale IQ test en juist daar waar ik altijd 100% op scoorde, maakte ik de proefopgaves fout. Ik had weinig vertrouwen.

De uitslag was verrassend! 

In de staat waarin ik de testen had gemaakt scoorde ik op bepaalde delen ver bovengemiddeld. Dus het kon eigenlijk alleen maar beter zijn. Ik stond perplex, zo ook mijn coach en de tester. De uitslag werd doorgenomen en vertaald. Er zaten een aantal tegenstrijdigheden in. Op weg naar huis, barstte ik in huilen uit. Er kwamen ineens zoveel gedachten en inzichten naar boven. Alsof ineens helder was wat mij mijn burn-out had veroorzaakt. Wat mij mijn leven lang had gefrustreerd. Wie ik eigenlijk was.

Vanaf dat moment was er ruimte om verder te gaan met mijn persoonlijke ontwikkeling. Mijn zelfbeeld kreeg een boost en daardoor leek het net of mijn brein ook weer meer aan mijn verwachtingen voldeed. Hierdoor kreeg ik weer overzicht en vertrouwen dat ik normaal functioneerde.

Inmiddels is mijn burn-out vijf jaar geleden. Toch is het zo dat ik soms nog steeds vergeetachtig kan zijn. Met de koelkastdeur in mijn hand kan ik soms afvragen wat ik ook alweer moest hebben. Of ik ga naar beneden om m’n laptop te halen en kom vervolgens met een chocoladereep terug. Soms zeg ik tomaat terwijl ik aardbei bedoel. 

Ja soms twijfel ik nog wel aan mijn brein. Maar inmiddels weet ik én heb ik geaccepteerd dat dit een staartje kan zijn van mijn burn-out, het staat los van mijn intelligentie en mijn functioneren. Het kan blijvende schade zijn, in een stresssituatie verergeren, maar het kan ook verdwijnen. De chaos en een geheugen als een zeef hebben mij wel belangrijke informatie gegeven, waardoor ik mijzelf veel beter begrijp en accepteer.

Zo zie je...ieder nadeel heeft ook een voordeel.

Gepost: 31 januari 2018