Je zorgen maken is de verkeerde kan op fantaseren

Ik ben gefascineerd door de kracht van ons prehistorisch brein. Het begon met het proberen te verklaren waarom ik niet achterin een rijdende auto kan zitten zonder misselijk te worden. 

De reden is dat restanten van mijn prehistorisch brein het verplaatsen van mijn lichaam zonder dat mijn lichaam beweegt niet kan verklaren. Om mij te behoeden voor dreigend gevaar, zorgt het er voor dat er een signaal komt dat er iets niet in orde is. Misselijk worden dus.

De omstandigheden zijn in miljoenen jaren enorm veranderd en toch leven we nog steeds met die restanten van dat oude brein. Die restanten kunnen, zonder dat we daar ons echt bewust van zijn, nog steeds signalen van gevaar afgeven terwijl die er niet echt zijn.

Piekeren bijvoorbeeld is iets van dat oude brein graag doet. Daar waar we als oermens enorm op onze hoede moesten zijn voor al het gevaar wat mogelijk op ons af zou komen, is dat gevaar totaal niet meer actueel. Maar het brein moet toch z’n nut van behoeder van gevaar behouden.

Dat is de reden waarom we veel makkelijker de pessimist en realist in ons omhoog kunnen halen dan de fantast.

Je zorgen maken en fantaseren is eigenlijk precies hetzelfde. Zonder de echte realiteit, feitelijkheden kan jouw brein je in een andere wereld brengen. Je bent even helemaal weg.

Heb je de afslag genomen waar je oude #brein jou graag wil hebben, dan maak je je zorgen. De zorgen worden steeds realistischer en grootser. Neem je de afslag van de moderne fantast die zich nergens zorgen over hoeft te maken, dan voelen je dromen net zo realistisch.

Het verschil is de uitkomst!

Wordt bewust van dat oud restantje van dat prehistorisch brein, dan kun je beter zien waar dat brein jou voor wil waarschuwen. En dan kun je je afvragen of dat klopt.

Is het dreigende gevaar echt terecht of fantaseert dat brein de verkeerde kant op?

Gepost: 23 mei 2018